Maarten Wegdam's Blog

Recently the Dutch company Innopay published, on behalf of the Ministerie of Economic Affairs, a report called A Network Approach to E-identification (http://www.innopay.com/index.php/plain/newsletters/04_2010_e_identity_as_a_two_sided_market_the_business_case_will_drive_adoption_not_the_technology). This is an interesting report that gives some background and motivation for the Dutch eRecognition program which works on a trust framework, of scheme, for business-2-government identity. Together with Paul Oude Luttighuis, a colleague and interoperability expert, we wrote a short reaction. This reaction is below, but in Dutch … For non-Dutch speakers, among others we discuss:

• We support the choice for a network model (or trust framework or scheme)
• The report advocates the use of a four party model, as is used in the financial world, contrary to the probably more common three-party model (user, identity provider, relying party).
• We discuss the risk that new parties trying to enter this market are prevented from doing so by the parties already active in it.
• We discuss the opportunity to have mutual authentication, i.e., the service provider could also authenticate to the user.
• We discuss semantic issues, and pseudonyms.

What follows is the Dutch text (feel free to experiment with Google Translate …).

Wie bent u om mijn klant te zijn?

Recent publiceerde het bedrijf Innopay op verzoek van het Ministerie van Economische Zaken hun rapport A Network Approach to E-identification (http://www.innopay.com/index.php/plain/newsletters/04_2010_e_identity_as_a_two_sided_market_the_business_case_will_drive_adoption_not_the_technology) .  Dit belangwekkende rapport bespreekt het gedachte­goed ach­ter hui­dige e-identity-ontwikkelingen bij de Nederlandse overheid. Paul Oude Luttighuis ( Enterprise Interopera­bility expert bij Novay) en Maarten Wegdam (Identity Management expert bij Novay) rea­geren.

============================

Het stuk bepleit een netwerkbenadering. Die gaat uit van interoperabiliteit tussen concurrenten, gevat in een expliciete en goed beheerde set van afspra­ken (door het stuk een scheme genoemd), in plaats van een centrale voor­ziening. Als concept is dat niet nieuw, maar in het e-over­heids­veld is inderdaad de “centrale voorziening” vaak het leidende concept. Door in het netwerk rollen te onderscheiden wordt er niet alleen gekoppeld, maar ook ont­koppeld: de rollen krijgen de kans zich in hun eigen dyna­miek te ontwik­kelen. Zo’n model kan daarom soepeler groeien dan een centrale-voorzie­ning-model, zolang de rollen goed gekozen zijn en er voorzieningen zijn om te inno­veren op de koppelvlakken tus­sen de rollen.

Specifiek kiest het stuk voor een zogenoemd vier-partijenmodel, waarin twee hoofdrollen, in dit ge­val de eind­gebruiker en de dienstverlener, elk worden be­diend door een ondersteunende rol aan hun zijde. In dit geval is dat de authentica­tieprovider, die de eindgebruiker voorziet van authenticatie­middelen, en de zoge­naamde rou­ting service, die de dienstverleners toegang biedt tot het netwerk. De kernafspraak in dit netwerk is dan dat alle authenticatieproviders ver­bon­den zijn met alle routing services. Deze we­derzijds gedwongen winkelnering vraagt wel om maatregelen tegen het oneigen­lijk weren van nieuwe toetreders tot het netwerk.

Een ander voordeel van het vier-partijenmodel is dat eindgebruiker en dienstverlener via één partij toe­gang krijgen tot het hele netwerk. Natuurlijk moeten zij dan wel het hele net­werk ver­trouwen en, in­direct, de au­thenticatieproviders en routing services daarbinnen. Overigens is ook een decentraal drie-partijenmodel denk­baar. Sterker nog, gang­bare identity-fede­ratiestandaarden gaan daarvan uit en niet van een vier-partijenmodel. Sommige identity-federaties, zoals de SURFfedera­tie, hebben wel een vierde rol, maar centraliseren deze.

Overigens, het geschetste vier-partijenmodel is asymmetrisch. Bij authenticatie is sprake van twee hoofdrol­len: de partij wiens identiteit wordt vast­gesteld en de par­tij die die vaststelling ontvangt. In het stuk worden de­ze rollen geïdentificeerd met respec­tievelijk de eind­ge­bruiker en de dienstverle­ner. Dat ziet over het hoofd dat in een transactie ook de eindgebruiker behoefte kan hebben aan zekerheid over de identiteit van de dienstverlener. Is het netwerk niet ook daarvoor te gebruiken?

Een andere adder onder het gras is dat het besproken netwerkmodel weliswaar functioneel decen­traal is, maar semantisch wel degelijk cen­traal. Elke eindgebrui­ker die het netwerk als zodanig kent, heeft namelijk maar één identiteit in dat netwerk. Anders kunnen niet alle authenticatie­midde­len worden geaccep­teerd door alle dienstverleners. Dat brengt privacy-issues met zich mee, die niet door het stuk worden bespro­ken. De voor de hand liggende manier om hier­mee om te gaan is om één per­soon meerdere “eindgebruikers” te kun­nen laten spelen, door middel van pseudo­niemen. Dit is gebrui­ke­lijk in modern denken over elektroni­sche identiteit. Het stuk maakt echter niet duidelijk of het afsprakenstelsel dit gaat toe­staan en hoe wordt geborgd dat pseudoniemen niet toch worden ge­combineerd in een omvattender persoonsidentiteit.

Daarnaast heeft een eventuele centralisatie van het identiteitsbegrip ook informatiekundige gevolgen. In rela­tie met een school is een persoon leerling of student, in relatie met een vereni­ging is hij lid, in zijn relatie met een bank is hij bankklant. Dat kunnen écht andere rela­ties zijn, die dus een andere iden­titeit vragen. Denk bijvoor­beeld aan een gezinslidmaat­schap van een vereniging, of aan één persoon die ver­schil­lende relaties heeft met één dienstver­le­ner, in verschillende hoedanig­heden.

Deze semantische kwestie wordt alleen maar groter als dit afsprakenstelsel wordt uitgebreid richting eindge­bruikers die namens hun organisatie optreden, zoals het stuk aan het eind suggereert. Zo zou ook een organisa­tie-an-sich kunnen worden geauthen­ticeerd. Echter, of zo’n optreden wer­kelijk námens een organisatie is, kan van veel dingen afhangen: van een expliciete autorisatie, van de precieze ge­bruikte dienst, van het tijdstip, van de locatie of van de situatie (denk bijvoorbeeld aan noodgevallen). Deze semantische variëteit dreigt veel complexiteit in het netwerk brengen. Het zal in elk geval niet de bedoeling zijn deze genuanceerde autorisatie onmogelijk te maken, nemen we aan.

Tot slot, het stuk claimt dat zo een centralistische machtspositie wordt voorkomen. Moch­ten deze net­werken echter suc­cesvol blij­ken, zullen zij vanzelf een oligopolie of monopolie vestigen en de keuzevrijheid toch weer be­perken. Daarom moet het beheer van het afsprakenstelsel zorgvuldig en voldoende open worden vormgege­ven.

This entry was posted on Tuesday, April 20th, 2010 at 15:34 and is filed under Uncategorized. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.